Zgodnie z wolą fundatora, wybudowana w 1808 roku cerkiew wyglądem nawiązywała do kościołów łacińskich. Bryła budynku składała się z dwóch części, każda kryta odrębnym dachem dwuspadowym. Dopiero pod koniec XIX wieku świątynię przebudowano i nadano jej obecny, cerkiewny kształt – z babińcem, nawą i sanktuarium. W pięknie odnowionym wnętrzu wyróżniają się: ikonostas z 1901 roku umieszczony pomiędzy nawą a sanktuarium, polichromie o wzorcach architektonicznych oraz liczne ikony i obrazy XIX-wieczne zawieszone na ścianach świątyni.